Gender Euforie

Voordat ik kan praten over ongemak, moet ik praten over opluchting. Gender euforie is op zichzelf een teken van genderdysforie. Je vraagt je misschien af: “hoe kan geluk verdriet zijn?” Het antwoord daarop is eenvoudig.

Stel je eens een persoon voor die geboren is in een grot, die zijn hele leven onder de grond heeft gewoond, waarbij zijn enige bron van verlichting kaarsen en olielampen zijn. Stel je voor dat die nog nooit boven de grond is geweest; die weet niet eens dat er een oppervlakte bestaat. Dan gebeurt er op een dag een instorting in een zijtunnel en onthult een opening naar de oppervlakte. Zonlicht stroomt door de opening en in het begin is het verblindend en rent de persoon weg van angst. Later keert die terug naar de opening en, naarmate de ogen van de persoon zich aanpassen, kijkt die door het gat en ziet de persoon een heldere en schitterende wereld vol kleuren die die niet eens kende.

Die wereld is eng, enorm en vol onbekenden, dus ze kruipen terug de grot in voor veiligheid, maar dat gat is er nog steeds, en elke keer dat ze erlangs komen, zien ze het licht. Geleidelijk aan kijken ze steeds vaker en verder weg van de opening naar buiten. Ze beginnen dat licht te willen; ze vinden redenen om het vaker te bezoeken.

Uiteindelijk realiseren ze zich dat ze niet meer terug willen naar de grot. Ze moeten teruggaan, omdat daar hun familie en vrienden zijn, maar deze plek is zoveel beter, en ze willen hier blijven. Teruggaan in de grot voelt verkeerd; het begint pijn te doen om zo vaak in het donker te zijn.

Dit is hoe gender euforie is: kortstondige flitsen van een licht dat aanvankelijk misschien te fel is om te verdragen, te verwarrend om te begrijpen, maar na verloop van tijd raak je eraan gewend en realiseer je je dat dit is waar je thuishoort, en de duisternis wordt de dysforie.

Veel transpersonen hebben geen idee hoeveel pijn ze hebben totdat ze kleine beetjes opluchting vinden. Cosplay, toneelspelen, drag, rollenspellen, videogames; kleine uitstapjes naar een ander gender dan waarin ze hebben geleefd. Ze ontdekken dat het net iets comfortabeler voelt. Ze verzinnen excuses waarom (“Als ik naar de kont van dit personage ga kijken, kan het net zo goed de kont van een meisje zijn.”), ze proberen zichzelf ervan te overtuigen dat het allemaal gewoon voor de lol is, of een artistieke expressie. Ze kunnen zichzelf wijsmaken dat de momenten van vreugde die ze voelen bij het horen van een ander voornaamwoord slechts nieuwheid zijn. Maar al snel zoeken ze naar redenen om dat vaker te ervaren. Steeds vaker spelen ze rollen van personages van een ander geslacht, maken ze meer kostuums, kopen ze meer kleding, voeren ze vaker uit. Je wilt dat de hele tijd doen, omdat het gewoon beter voelt dan je echte leven, en “jezelf” zijn begint pijn te doen. Uiteindelijk wordt de oude jij het kostuum.

Dit is de meest fundamentele reden waarom wij als gemeenschap zeggen “je hebt geen dysforie nodig om transgender te zijn”, omdat zwarte inkt op een zwarte doek niet zichtbaar is zonder nauwkeurig onderzoek en veel licht.

Alles wat een bron van dysforie kan zijn, heeft een gelijke en tegengestelde euforie.

Voorbeelden:

• Als je correcte gender aangesproken worden
• Aangesproken worden met je gekozen naam
• Kleding dragen die past bij je gender
• Veranderingen zien en voelen in je lichaam
• Jezelf zien in de spiegel (verminderen van depersonalisatie)
• Sociaal contact hebben op een manier die overeenkomt met genderverwachtingen
• Een kapsel hebben op een mannelijke / vrouwelijke / androgene manier
• Je benen scheren
• Je benen NIET scheren
• Ergens bij betrokken worden waar je anders niet bij betrokken zou zijn vanwege je toegewezen gender (bijvoorbeeld een vrijgezellenfeestje)
• Je sexy voelen / seks hebben op een manier die overeenkomt met je gender en seksualiteit.

Zelfs alleen maar jezelf zijn en gezien worden in de wereld kan enorm euforisch zijn.

Wat euforie NIET is, is een seksuele opwinding, opwinding of fetisj. Soms kan euforie een seksuele reactie teweegbrengen, en er spelen veel factoren mee die dat veroorzaken (bijvoorbeeld je goed voelen over je lichaam kan opwindend zijn), maar het is geen bron van seksuele opwinding. Transpersonen “krijgen geen opwinding” van het presenteren of zich gedragen als hun ware zelf.

Dat gezegd hebbende, kunnen veel mensen die nog niet hebben gerealiseerd dat ze trans zijn, fetisjen en kinks gebruiken om hun gender uit te drukken en/of hun dysforie te verlichten. Ze kunnen sommige van deze kinks behouden tijdens de transitie. Daar is niets mis mee; hoe ze seksuele vervulling vinden, is hun eigen zaak. Deze dingen zijn echter naast hun gender. Het gevoel van gender van een transpersoon blijft bestaan; het verdwijnt niet wanneer ze terugkeren naar hun dagelijks leven.