Fysieke Genderdysforie

Iedereen heeft wel eens gehoord van het verhaal “geboren in het verkeerde lichaam”. Fysieke dysforie is ongemak over de vorm van het eigen lichaam als gevolg van de seksuele kenmerken die het vertoont. Dus over welke lichaamskenmerken hebben we het hier?

Primaire kenmerken kunnen alleen worden gewijzigd door chirurgisch ingrijpen. Sommige secundaire geslachtskenmerken zijn ook eenmalige processen en vereisen medisch ingrijpen om ze ongedaan te maken, namelijk de groei van borstweefsel en de verdieping van de stembanden. Oestrogeen maakt de stem niet vrouwelijker en testosteron laat borsten niet krimpen (behalve door verlies van vet). Veranderingen in de skeletstructuur (zoals vergroting door testosteron en de verbreding van de heupen door oestrogeen) kunnen alleen optreden vóór de leeftijd van 25 jaar, terwijl het lichaam nog in de groei is.

Sommige secundaire kenmerken kunnen chirurgisch worden verbeterd (borstvergroting, lichaamscontouring, gezichtsmasculinisatie / feminisatie), en sommige kunnen helemaal niet worden veranderd.

Fysieke dysforie manifesteert zich op verschillende manieren. Soms wordt dit gevoeld als een soort fantoom ledemaat fenomeen, waarbij de persoon sensaties kan voelen van een penis of vagina die er niet is, een pijn in een baarmoeder die niet bestaat, of een gevoel van afwezigheid op de borst vanwege niet-gegroeide borsten.

Het kan worden gevoeld als een soort omgekeerd fantoomeffect, waarbij de persoon zich voortdurend bewust is van iets dat er niet zou moeten zijn. De hersenen ontvangen sensorische input die ze niet verwachten, zoals het gewicht van borsten of de aanwezigheid van testikels of een baarmoeder, en deze input heeft prioriteit omdat het niet wordt verwacht.

Het kan worden gevoeld als afschuw of walging bij het kijken naar of aanraken van de uitwendige geslachtsorganen, wat emotionele uitbarstingen of een sterke wens kan veroorzaken om het betreffende orgaan te verwijderen. Transgender personen die bij de geboorte als vrouwelijk zijn aangeduid (AFAB, assigned female at birth), kunnen gevoelens van verkeerdheid ervaren tijdens de menstruatie, of een gevoel van vervreemding van hun hormonale cyclus.

Het kan zich uiten als een dwangmatige drang om bepaalde lichaamskenmerken kwijt te raken, zoals obsessief lichaams- of gezichtshaar scheren. Dit kan zich ook uiten in de tegenovergestelde dwang, wat leidt tot nauwgezette verzorging van die kenmerken om ze te proberen te beheersen, zoals het onderhouden van een perfecte baard, constant je nagels laten verzorgen en polijsten, of uren in de sportschool doorbrengen om je lichaamsvorm te perfectioneren.

Ongewenste lichamelijke kenmerken kunnen ervoor zorgen dat iemand jaloers is op mensen die door ziekte gedwongen zijn om die kenmerken te verwijderen, zoals testikel- of borstkanker. AMAB (bij de geboorte als mannelijk aangeduide, assigned male at birth) transpersonen met ernstige genitale dysforie hebben vaak de wens dat er een soort ongeluk zou gebeuren dat het verlies van hun fallus zou veroorzaken.

Soms is het gewoon een gevoel van incorrect zijn, dat je mogelijk niet eens toeschrijft aan gender of geslacht. Gedurende het grootste deel van mijn leven dacht ik dat ik mijn lichaam haatte omdat ik dik was. Het was pas toen ik begon met transitie dat ik me realiseerde dat ik helemaal niet mijn vet haat; ik haatte het hebben van mannelijk vet. De vrouwelijke rondingen die HRT me heeft gegeven, zorgen ervoor dat ik me veel meer in harmonie voel met mijn lichaam.

De dysforie die iemand voelt over zijn of haar lichaam kan en zal in de loop van de tijd veranderen, zowel positief als negatief. Bijvoorbeeld, veel transvrouwen beginnen aan hun transitie zonder enige disconnectie met hun geslachtsdelen, maar ontdekken later dat naarmate grotere bronnen van dysforie verdwijnen, ze zich minder comfortabel voelen met hun oorspronkelijke configuratie. Aan de andere kant kunnen sommigen ervan uitgaan dat ze absoluut een chirurgische ingreep voor gezichtsfeminisatie nodig hebben, maar dan, twee jaar na de transitie, beseffen dat ze eigenlijk tevreden zijn met hun uiterlijk.

Het is oké om te realiseren dat je meer of minder nodig hebt dan toen je begon.

Het is oké als je niets haat aan je lichaam en gewoon wenst dat je er meer vrouwelijk of mannelijk uitzag.

Het is oké als je alleen bepaalde aspecten van je lichaam haat en niet alle geslachtskenmerken wilt veranderen.

Het is oké als je helemaal geen medische transitie nodig hebt. Lichaamsgevoelens zijn niet allesbepalend voor transitie.

Totale lichamelijke dysforie is geen vereiste om transgender te zijn. AFAB personen hoeven hun borst niet te haten, bij geboorte als mannelijk aangeduide personen hoeft hun penis niet te worden gehaat. De ervaring van elke transgender persoon is anders. Allemaal zijn ze geldig.

Geïnternaliseerde Lichaamsbeeldkwesties

De wereld zit vol met onderbewuste boodschappen over hoe de lichamen van mannen en vrouwen gevormd moeten zijn. We worden overspoeld met reclame en media die een genormaliseerd beeld creëren van wat wel en niet mooi is. Niet te dik zijn, niet te dun zijn, niet te lang zijn, niet te kort zijn, geen te brede kin hebben, geen te grote neus hebben, make-up dragen maar niet te veel make-up, het huis niet verlaten zonder bh, maar de bh niet laten zien. Zo gaat het maar door, de constante stroom van verwachtingen rondom gendergerelateerd uiterlijk.

Iedereen neemt deze boodschappen op, en transpersonen internaliseren de factoren die van belang zijn voor het gender waarmee ze zich identificeren. Transmeisjes groeien op en passen vrouwelijke normen toe op zichzelf, transjongens passen mannelijke normen toe op zichzelf, en non-binaire personen internaliseren vaak schaamte rondom androgynie. Dit komt bovenop de schaamte die ze ervaren omdat ze niet voldoen aan de normen van hun toegewezen gender.

Wat is het eindresultaat hiervan? Kathryn zei het het beste: