Sociale Dysforie

Alle sociale genderdysforie draait om één centraal concept: “Welk gender denken mensen dat ik ben?” Sociale dysforie gaat over hoe de buitenwereld je waarneemt, hoe anderen je aanspreken en hoe van jou wordt verwacht dat je hen aanspreekt. Dit geldt anders voordat de transgender persoon zich bewust wordt van hun eigen gender in vergelijking met hoe sociale dysforie wordt ervaren na een transgender ontwaking (het breken van je schaal).

Zolang je nog in het duister tast, heb je alleen het bewustzijn dat er iets niet klopt aan de manier waarop je omgaat met andere mensen. Mensen van je toegewezen gender lijken op een manier met elkaar om te gaan die niet natuurlijk aanvoelt voor jou. Hun gedragingen en maniertjes voelen vreemd en verrassend, terwijl interacties met individuen van je ware gender makkelijker aanvoelen. Je voelt je meer verbonden met mensen die dichter bij je eigen waarheid staan.

Bijvoorbeeld, een AMAB transgender persoon kan zich zeer ongemakkelijk voelen in groepen mannen. Ze kunnen zich niet op hun plek voelen en moeite hebben om zich tussen hun mannelijke leeftijdsgenoten te mengen. Mannelijke sociale interacties voelen niet natuurlijk aan voor hen en het proberen te imiteren van hun mannelijke vrienden voelt ongemakkelijk. Ze voelen zich meer aangetrokken tot vriendschappen met vrouwen, maar raken gefrustreerd door de sociale en heteroseksuele dynamiek die ontstaat tussen mannen en vrouwen, waardoor ze geen platonische relaties kunnen vormen. Dt is als vrouwen überhaupt bereid zijn vriendschappen te vormen. Ze kunnen diep gekwetst zijn wanneer vrouwen uit principe bij hen uit de buurt blijven.

Dit gevoel van verkeerdheid intensiveert naarmate de persoon zich steeds bewuster wordt van hun eigen incongruentie en krijgt een nieuwe vorm wanneer ze beseffen wie ze echt zijn. Voor binaire transgender personen gaat dit vaak over de intense behoefte om gezien te worden als hun ware gender, of dat nu mannelijk of vrouwelijk is. Sommige non-binaire mensen ervaren dit meer als euforie wanneer ze worden gezien als noch mannelijk noch vrouwelijk en dus alleen op een niet-genderde manier worden aangeduid, of wanneer ze door verschillende mensen in dezelfde omgeving als verschillende genders worden gezien. Sommigen ervaren intense euforie wanneer mensen niet in staat zijn hun gender te bepalen en verward raken.

Sociale dysforie is waar voornaamwoorden en misgendering om de hoek komen kijken; aangesproken worden met een Genderspecifiek voornaamwoord zoals zij, hij, hem, of haar dat niet overeenkomt met ons gender, is uiterst onaangenaam. Toegegeven, dit geldt voor alle mensen, inclusief cisgender mensen, maar terwijl een cis persoon beledigd kan zijn door verkeerd aangesproken te worden, zal een transgender persoon zich gepijnigd voelen. Het is als nagels op een krijtbord, of staalwol over de huid. Het horen van het verkeerde voornaamwoord is een herinnering dat de persoon met wie je praat je niet erkent voor het gender dat je bent.

Genderneutrale voornaamwoorden kunnen ook verontrustend zijn voor binaire transgender personen als ze op een manier worden gebruikt waaruit blijkt dat de persoon het voornaamwoord vermijdt dat bij hen past. Dit is vaak een indicatie dat iemand als transgender is herkend en de persoon die hen aanspreekt niet weet welke voornaamwoorden ze gebruiken. Het vragen van hun voornaamwoorden kan deze situatie direct oplossen, maar het paradoxale is dat zelfs in dat scenario het vragen van hun voornaamwoorden dysforie kan veroorzaken rond het feit dat ze als transgender worden erkend. Het is een soort van een catch-22.

Het enkelvoudige voornaamwoord ‘hen’ kan ook kwaadaardig worden gebruikt wanneer een transfobisch persoon weigert het juiste voornaamwoord te gebruiken, maar weet dat problemen zullen volgen door de verkeerde voornaamwoorden te gebruiken. Toon en intentie zijn erg belangrijk.

Hetzelfde geldt ook voor namen. Bij hun gegeven naam (dode naam) genoemd worden in plaats van hun gekozen naam kan ongeldigend voelen als dit onwetend gebeurt, en ronduit minachtend als dit opzettelijk wordt gedaan.

Het kan zich ook manifesteren als vreugde of verlegenheid wanneer je wordt gelabeld als je ware gender terwijl je nog steeds leeft als je toegewezen gender. Voorbeelden hiervan zijn:

• Een AMAB-persoon die een meisje wordt genoemd, met de bedoeling om te beledigen, maar bloost in plaats van boos te worden.
• Een AFAB-persoon die ‘meneer’ wordt genoemd en zich daardoor beter voelt.

Het ongemak dat wordt veroorzaakt door sociale dysforie kan een transgender persoon onder druk zetten om zich op een overdreven manier te gedragen en te presenteren om de rest van de wereld ervan te overtuigen dat ze echt zijn wie ze zeggen dat ze zijn. Transvrouwelijke mensen kunnen zich richten op make-up en vrouwelijke kleding en stiller worden om meer bescheiden over te komen, met een hogere stem spreken. Transmannelijke mensen zullen leunen op mannelijke kledingstijlen, rechter op staan, emoties onderdrukken, harder spreken en hun stem opzettelijk dieper maken.

Fysieke versus sociale dysforie

Sommige fysieke kenmerken die voor sommige transpersonen altijd ongemak kunnen veroorzaken, kunnen voor anderen alleen als sociale dysforie naar voren komen. Bijvoorbeeld, sommige mensen voelen zich alleen zelfbewust over hun fysieke verschijning wanneer dit ertoe leidt dat ze verkeerd worden aangeduid of gelezen worden als transgender, en voelen zich volledig op hun gemak wanneer ze interageren in omgevingen waar ze altijd gezien en behandeld worden als hun ware gender.

Zelf heb ik geen directe fysieke dysforie met betrekking tot mijn stem; ik geniet er eigenlijk heel erg van om te zingen in mijn oorspronkelijke baritonstem, en wanneer ik thuis ben bij mijn familie ontspan ik mijn stem. Maar wanneer ik in het openbaar ben, speelt mijn vermogen om met een vrouwelijke stem te spreken een cruciale rol bij het feit dat vreemden me zien als een vrouw, dus ik besteed veel moeite aan het trainen van een vrouwelijk geluid. Mijn vrouwelijke stem gaat direct aan zodra ik de telefoon opneem of het huis verlaat, het is zelfs niet iets waar ik bewust van ben.

“Een van ons!”

Een zeer nieuwsgierig en verrassend veelvoorkomend fenomeen is dat closeted transgender personen de neiging hebben elkaar te vinden zonder ooit te weten dat ze dat gedaan hebben. Er is een grappig patroon dat ik steeds opnieuw heb gehoord waarbij iemand in een vriendengroep zich realiseert dat ze transgender zijn, begint over te gaan, en dat inspireert andere leden van de groep om ook te realiseren dat ze transgender zijn en uit de kast te komen.

Transpersonen hebben onbewust de neiging om elkaar op te zoeken in vriendschappen, zowel vanwege de behoefte aan leeftijdsgenoten die net als wij denken en handelen zonder oordelen, als vanwege een verwantschap in sociale uitsluiting. Dit geldt natuurlijk niet exclusief voor transpersonen en gebeurt ook bij alle soorten queer mensen, maar de manier waarop het een golfbeweging teweegbrengt is behoorlijk krachtig. Het lijkt sterk op de manier waarop een hele vriendengroep trouwt en kinderen krijgt als reactie op één lid van de groep die dit initieert.

Transmensen blijven vaak ook na hun transitie hun groepen zelf selecteren, omdat we elkaar gewoon beter begrijpen dan cisgender mensen dat kunnen. Er ontstaat een energie wanneer een groep transpersonen samenkomen op een locatie, de ruimte wordt gevuld met kameraadschap en medeleven. We hebben allemaal zoveel gemeen in onze geschiedenis, zoveel gedeelde ervaringen, dat we (afgezien van persoonlijkheidsconflicten) direct een band met elkaar hebben.